Niezbyt zachwycająca liczba „rekonstruktorów” zdaje sobie sprawę z tego, że znaczna większość sprzętu, który użytkują, jest absolutnie niehistoryczna.

Obok karwaszy, rękawic z płytkami, skórzanych lamelek i tarcz ze sklejki (wspomnianych w innym tekście na forum) szczególne miejsce w panteonie „nagięć dla BHP” zajmuje przeszywanica.
Często stanowi ona główne źródło ochrony typowego, dzisiejszego „wikinga”.  W rzeczywistości, gambesony szeroko rozprzestrzeniły się dopiero w wieku XIII.
Nie zmienia to jednak faktu, że zdarzały się (aczkolwiek rzadko) przykłady użycia tego uzbrojenia znacznie wcześniej (przedstawione np. na tkaninie z Bayeux). 






Najpopularniejszym typem pancerza dla bogatego wojownika z Europy Zachodniej / Północnej w wiekach IX-XI, była kolczuga, która nakładana była przeważnie na zwykły strój, czyli kilka warstw tunik, albo kaftan z grubej wełny i / lub filcu.
Między innymi na terenach zamieszkiwanych przez Słowian (dzisiejsze Czechy, Rosja, kraje bałtyckie) oraz w Bizancjum, obok kolczug występowały także sporadycznie metalowe zbroje lamelkowe (zapożyczone od plemion koczowniczych) lub wariacje pancerzy łuskowych.
Wśród Słowian, Germanów i Celtów powszechne były przypadki uczestnictwa w boju z odsłoniętymi fragmentami ciała, bez ciężkiego uzbrojenia ochronnego. 




W przypadku elementów uzbrojenia ochronnego wykonanych ze skóry, takich jak lamelki skórzane, skórznie, kaftany skórzane  itd. pojawia się wiele problemów z potwierdzeniem ich historyczności, ponieważ w okresie o którym mowa, znane techniki wyprawiania skór nie pozwalały na osiągnięcie odpowiedniej grubości materiału, by mógł się on stać elementem skutecznej ochrony. Jednym z niewielu dowodów na istnienie tego typu wynalazków w Europie w tym czasie, jest kilka płytek skórzanych znalezionych w Bułgarii.

Kwestia karwaszy, rękawic z płytek skórzanych, czy ochraniaczy goleni jest już rozwiązana – są to wymysły stworzone na potrzeby obecnego „odtwórczego” pola walki.

Charakter używanej broni (stępione krawędzie tnące), motywacje walczących (brak intencji mordu) oraz wprowadzenie konkretnych zasad boju, takich jak np. niedozwolenie pchnięć, powodują taki a nie inny wygląd dzisiejszych pól bitew.

Intencją tego tekstu nie jest krytyka ogółu "odtwórców" zajmujących się walką, a jedynie pokazanie, że sama walka absolutnie nie jest środkiem do odtwarzania wydarzeń z wieków minionych.
Nie można potępiać dzisiejszych "wojów", jeśli tylko zdają oni sobie z tego sprawę.